Να γίνει αυτό ο αγώνας της ζωής του... Η Μαρία Ζαντιώτη ένα χρόνο μετά τον θάνατο του αδερφού της Γεωργίου στην αστυνομία του Βούπερταλ

Lass dies der Kampf seines Lebens sein...
Maria Zantioti ein Jahr nach dem Tod ihres
Bruders Georgios im Polizeigewahrsam Wuppertal

Ξεκινώντας θα ήθελα να εκφράσω το πώς νιώθω ένα χρόνο μετά και συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ με λόγια να σας δώσω να καταλάβετε ούτε πώς νιώθω αλλά ούτε και πόσο μας άλλαξε τη ζωή μας. Κυρίως το πένθος και η λύπη που δεν έχει μαλακώσει ούτε μία μέρα ένα χρόνο μετά και ούτε πρόκειται να φύγει μέχρι το δικό μας τέλος.

Ο Γιώργος ήταν η χαρά της ζωής μας, ήταν η δική μας ζωή και το σπίτι μας από τότε που μας τον πήραν είναι άδειο. Μόνο ο Γιώργος έφερνε χαρά με τη ζωντάνια του, την προσωπικότητα του, με το γέλιο του και τα αστεία του, τις πλάκες του που μας έκανε, ακόμα και στα δύσκολα που περνάγαμε τις ανησυχίες που είχε σαν νέος ήμασταν μία δύναμη όλοι μαζί στηριζόμασταν ο ένας στον άλλον και τώρα αυτό το στήριγμα κατέρρευσε στην οικογένειά μας.

Για εμένα δεν ήταν μόνο ο αδερφός μου αλλά και ο καλύτερός μου φίλος, το φως μου σε αυτή τη ζωή. Εκείνο το βράδυ δεν πήραν μόνο τον Γιώργο αλλά και την οικογένειά μας.

Εκτός από το πένθος που έχει ριζώσει στην ψυχή μας αναγκαστήκαμε να αντιμετωπίσουμε και μία συμπεριφορά από την αστυνομία, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και την κοινή γνώμη που έπρεπε εμείς να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε οι εγκληματίες. Κάνοντας μας να νιώθουμε ότι εμείς φταίμε για το χαμό του.

Μέσα σε ότι περνάμε να πρέπει να ψάξουμε μόνοι μας να βρούμε την αλήθεια.

Πια είναι τελικά η αλήθεια;

Ο αδερφός μου συνελήφθη ακόμα για αδιευκρίνιστους λόγους. Την πρώτη φορά είπανε ότι δεν υπήρχε λόγος να αναφέρουν δημόσια το θάνατο του μέχρι που μία εβδομάδα μετά που δημοσιεύτηκε το βίντεο αναγκάστηκαν και τον κατηγόρησαν στην αρχή ότι ο ίδιος επιτ
έθηκε σε μένα. Κάτι που κατηγορηματικά διαψεύδω και στη συνέχεια για βίαιη συμπεριφορά προς τους ίδιους, για ναρκωτικά και για αλκοόλ που έπειτα από τις τοξικολογικές εξετάσεις διαψεύστηκαν και αυτά.

Τώρα ρωτώ εφόσον έκριναν να γίνει η σύλληψη του με τον βίαιο τρόπο που όλοι είδαμε στο βίντεο που διέρρευσε και πραγματοποιήθηκε στα κελιά του δικαστηρίου γιατί συνεχίστηκε η βία εκεί μέσα;

Μέχρι στιγμής δεν είναι ξεκάθαρη η διαδικασία αιμοληψίας από τους αστυνομικούς και τους γιατρούς που βρισκόντουσαν εκεί μαζί του. Ακόμα δεν ξέρουμε την επικοινωνία που είχαν, αν του το ζήτησαν να το κάνει. Εάν δέχτηκε την τριπλή επίθεση χωρίς να γνωρίζει τι σκόπευαν να του κάνουνε με μία βελόνα στο χέρι. Αυτό που πιστεύω ακόμα είναι ότι δεν υπήρχε η επικοινωνία ώστε να γνωρίζει τα δικαιώματά του και με αυτή την τακτική του αφαίρεσαν το δικαίωμα και στη ζωη.

Γιατί δεν μας κάλεσαν να επικοινωνήσει η οικογένεια του μαζί του να βρεθεί μία λύση ή το δικαίωμα να έχει ένα δικηγόρο ή έστω έναν μεταφραστή;
Γιατί έπρεπε να γίνει αιμοληψία με τόσο βίαιο τρόπο τρεις φορές;
Ηταν μόνο μία ώρα στο κελί μέχρι να καταρρεύσει.

Γιατί έπρεπε να τον έχουν ακόμα και σε κάποιες στιγμές δεμένο για να επιτύχουν άμεση αιμοληψία; Το αποτέλεσμα ήταν μοιραίο. Για μένα υπεύθυνη δεν είναι μόνο η αστυνομία αλλά και ο γιατρός.

Είναι αδιανόητο να υπάρχει γιατρός εκείνη τη στιγμή και αντί να παρακολουθεί εάν το άτομο χρειάζεται βοήθεια και να επιβλέπει τη διαδικασία να τον νοιάζει μόνο να τελειώσει η διαδικασία της αιμοληψίας και να εγκρίνει αυτή την τακτική της πράξης.

Ένα ακόμα σημείο που θέλω να σταθώ είναι τα αναισθητικά, σε ένα σημείο μπορώ να δεχτώ το ότι δεν επηρέασε το θάνατο του αλλά μέσα μου δεν μπορώ να δεχτώ ότι δεν έχω το δικαίωμα να ξέρω τον λόγο που το κάνανε. Αυτό από μόνο του αυτόματα μου δημιουργεί την αίσθηση ότι εφόσον το κρύβουν ή δεν δίνουν σημασία στις λεπτομέρειες ίσως κρύβουν ή προσπερνάνε και άλλα στοιχεία που μπορεί να είναι ο λόγος που ο αδερφός μου δεν άντεξε.

Ένα χρόνο μετά και κανείς δεν θέλει να ανοίξει την υπόθεση, να ζητηθούν εξηγήσεις να μάθει η οικογένεια του λεπτομερώς τις τελευταίες στιγμές της ζωής του. Στις δικές μου τις σκέψεις δεν θα φύγει ποτέ από το μυαλό ποιες ήταν οι τελευταίες του κουβέντες και κυρίως το πως ο ίδιος ένιωθε ανάμεσα σε ξένους και μόνος. Ποιος είναι τελικά ο ρόλος της ασταστυνομίας;
Να σε προστατέψουν ή να σε τιμωρήσουν;

Πρώτα οι ίδιοι και μετά η δικαιοσύνη, μήπως τελικά μετά από τόσα θύματα στα χέρια τους δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν μία κατάσταση λόγω μία επαρκής εκπαίδευσης;

Σήμερα βρισκόμαστε εδώ όχι μόνο για τον Γιώργο και τους υπόλοιπους ανθρώπους που άδικα χάθηκαν στα χέρια τους αλλά να δώσουμε κουράγιο και στις υπόλοιπες οικογένειες να πούμε ότι δεν είμαστε μόνοι και ότι όλοι μαζί ίσως μία μέρα αλλάξουμε αυτό που συμβαίνει και δεν θα υπάρχουν άλλα θύματα.

Ο Γιώργος δεν έφυγε άδικα ας είναι το όνομα του να αλλάξει το κακό να μη βρεθεί ξανα κανείς στη θέση του. Να γίνει αυτό ο αγώνας της ζωής του που πέρασε από εδώ.