Arabisch, Dari und Englisch siehe unten...
Es ist still geworden um unsere Situation. Man redet viel über uns, aber nicht mit uns. Man guckt uns auf der Straße komisch an und wechselt die Straßenseite. Mal nennen sie uns Immigranten, mal Flüchtlinge, als ob wir alle gleich wären. Als ob wir keine Menschen wären. Man sagt uns, wir müssen uns anpassen. Wer sich nicht anpasst, fliegt raus. Raus nach Afghanistan, zurück in den Krieg. Den ihre Regierungen in unser Land bringen. Oder raus nach Serbien, Kosovo, Albanien. Da ist ja nicht mal Krieg, sagen sie. Dass wir dort nicht leben können, dass wir Gründe haben, wollen sie nicht wissen. Vielleicht auch bald raus nach Syrien?
Sie bauen nur noch teure Wohnungen, die wir uns wie so viele nicht
leisten können. Sie sagen, wir sollen noch ein bisschen warten. Und uns anstrengen. Dann klappt das schon. Mit der Integration. Wir strengen uns an, Sprachkurs, Schichtdienst, die Kinder zu Hause, Mindestlohn, Zeitarbeit. Dürfen wir deshalb hier sein?
Ihre Polizei kontrolliert uns. Tag für Tag. Nacht für Nacht. Weil wir
anders aussehen. Weil wir schwarze Haare haben? Wir sind eine Gefahr, sagen viele. Viele glauben es. Man kann das hier sogar wählen! Viel zu viele tun es.
Doch wir sind die glücklich Überlebenden. Die, die es geschafft haben. Viel zu viele schaffen es nicht. Hungern in Lagern in Libyen, die sie bezahlt haben, Scheitern an ihren Zäunen, versuchen es über das Meer. Deshalb wollen sie noch höhere Zäune bauen, noch weiter im Süden. Dafür gibt es Geld. Für günstige Wohnungen nicht, sagen sie. Oder für mehr Kindergärten. Für unsere, eure, alle Kinder.
Doch wir sind viele. Und nicht alleine. Viele wollen verstehen, viele
wollen helfen. Doch wir wollen keine Hilfe, kein Charity-Event. Wir
wollen Solidarität! Wir wollen, dass alle die gleichen Rechte haben. Wir stehen für das Recht zu bleiben. Wir wollen dass niemand klein gemacht wird wie beim Jobcenter oder bei der Polizei. Dass Geld da ist für die Bedürfnisse aller und nicht für ihre Waffen und Profite.
Deshalb kommen wir zusammen. Deshalb zeigen wir uns. Zeigen unseren Willen und unsere Ideen für ein ganz anderes Zusammenleben!
اعلامیه!
از طرف مهاجرین برمن
همه سکوت کرده اند و کسی دیگر درباره شرایط مان حرف نمیزنند . در خیابان ها دید دیگری نسبت به ما دارند و وقتی مارا می بینند مسیرشان را تغییر می دهند .گاهی ما را پناهنده و گاهی مهاجر خطاب میکنند . به ما میگویند که باید خود را وفق دهیم و کسی که توان این را نداشته باشد باید برگردد به افغانستان به کشوری که هنوز جنگ است . جنگی که حکومت های شما اغاز کرده اند. می گویند برگردید به آلبانی ، چرا که آنجا جنگی نیست ، اما ما برای ماندن دلیل داریم و شرایط زندگی در این کشور مساعد نیست آیا این را نمیخواهند بدانند ؟ و یا حتی شاید در آینده باید به سوریه برگردیم .
علیرقم کار شیفتی حداقل مزد را دریافت میکنیم. مشکلات زیاد در مسیر ادغام در جامعه داریم. کلاس های زبان ، آیا به این دلایل اجازه ماندن داریم ؟ پلیس هر روز و همیشه به خاطر ظاهر متفاوت مان ما را کنترل میکند ، آیا بخاطر موی سیاه مان باید همیشه کنترل شویم ؟
ما خوش شانس بوده ایم که توانستیم مرزهای پر خطر را پشت سر بگذرانیم ، اما در ان سوی مرزها ، در پشت حصارهای ادوگاههای لیبی هر روز گرسنگی را تحمل میکنند و سعی میکنند از مرزها و حصارها عبور کنند . اما مرزها و حصارهای بلندتری ساخته میشوند . برای بستن مرزها و بلندتر کردن حصارها هزینه میکنند و میگویند شرایط برای ایجاد زندگی بهتر ممکن نیست .
ما تنها نیستیم ، همه با هم هستیم . خیلی ها از شرایطی که امروزه به عنوان یک مهاجر در آلمان هستیم را درک میکنند و میخواهند کمک مان کنند ، اما ما کمک نمیخواهیم . اعانه نمی خواهیم . چیزی که ما به آن نیاز داریم همبستگی هست، ما خواهان حقوق برابر هستیم . ما نمی خواهیم که در جاب سنتر تحقیر شویم ، ما نمی خواهیم توسط پلیس تحقیر شویم .
موكب التضامن
هدأت الأمور حول أوضاعنا. يتحدث الناس كثيراً عنا, ولكن ليس معنا. الناس ينظرون إلينا
بشكل غريب في الشارع ويغيرون الطرف عندما يروننا. مرة يسموننا مهاجرين، مرة لاجئين، وكأننا جميعا نفس الشيء وكأننا لسنا ببشر. يقولون لنا انه يجب علينا أن نتكيف مع الوضع ومن
لا يلائمه ذلك عليه الرحيل. الرحيل الى افغانستان, رجوعاً إلى الحرب. الحرب التي تجلبها حكوماتكم إلى بلداننا. أو خارجا الى صربيا, كوسوفو, وألبانيا. هناك لايوجد حرب هكذا يقولون. وكونه أننا لانستطيع العيش هناك لأسباب نملكها, لايريدون أن يعرفوا ذلك. ومن يعلم من الممكن قريبا أيضا الترحيل عودةً إلى الحرب في سوريا.
أنهم لا يبنون سوى شقق غالية. التي لانستطيع تحمل تكاليفها كما الكثيرين. يقولون اننا يجب ان ننتظر قليلا. وان نبذل الجهد ولكننا نعمل بجد على كورسات اللغة وورديات العمل والأطفال في المنزل. عمل بالأجر المحدود وعمل متقطع. ومن أجل كل هذا يسمح لنا بالبقاء هنا!
دوريات الشرطة تقوم بطلب اوراقنا وتفتيشنا, يوماٌ بيوم وليلة بليلة. لأن شكلنا مختلف. لأنه لدينا شعراً أسود؟ نشكل عليهم خطراً. كثيرين يصدقون ذلك وهنا أيضاً يستطيع الناس انتخاب ذلك, وهو مايقوم به الكثيرون.
ولكن نحن الناجين السعداء. الذين نجحوا بالوصول. حيث الكثيرون لايملكون ذلك. وليس أمامهم سوى التجويع في مخيمات ليبيا, التي تدفع حكوماتكم لها. وما فشل على أسوارها, يحاولون
تحقيقه في البحر. لهذا يريدون بناء جدارناً أعلى, بعيداً في الجنوب. هذا فقط ما تتوفر له الأموال, ولكن ليس هناك مال لشقق رخيصة كما يقولون. أو من أجل المزيد من حضانات الأطفال. لأطفالنا وأطفالكم وجميع الأطفال.
ولكننا كثيرون. ولسنا وحيدون. الكثيرين يريدون الفهم ويودون المساعدة. ولكننا لانريد المساعدة, لانرغب بأنشطة خيرية. نحن نريد التضامن! نحن نريد أن يكون للجميع نفس الحقوق. نقف يداً بيد مع حق البقاء هنا. لانريد أن يتم تصغير أحد سواءاً لدى مكتب العمل أو عند الشرطة. أن يكون المال متوفر لاحتياجات الجميع وليس من أجل السلاح والأرباح.
من أجل كل ذلك نريد أن نجتمع سويةً. ولهذا نريهم هنا أنفسنا. نريهم إرادتنا وأفكارنا من أجل نوع آخر من العيش المشترك.
No one talks about our situation. People talk a lot about us, but not with us. You might look us strange and change to the opposite street. Sometimes they call us immigrants, sometimes refugees, but always pejoratively. As if we are not humans. We are told we have to adapt. Whoever does not, can fly out. Out to Afghanistan, back to the war. A war your democratic government has brought upon our lives. Or out to Serbia, Kosovo, Albania. There is not even a war there, they say. Next it will be ‘Go back to Syria’.
They build expensive apartments that we, and like many, cannot afford. They say, we should wait a little longer. Put some effort. Then it will work. With the integration. We are diligent on the language-course, work, children at home, minimum wage and zero job-security. Now can we please stay?
Your police are controlling us. Day after day, Night after night. Because we look different. Because we have black hair? We are a danger, experts say. Many believe it. You can choose to do so too. There are already too many who do.
Yet, we are the happy survivors. The ones who made it. Too many do not succeed. Starving in Libyan concentration camps, paid for their failure at their fences, to try it over the sea. That is why they want to build even higher fences, even further south. For that there is plenty of money. But not for cheap apartments, they say. Or for more Kindergartens. For all our children.
But we are many. And not alone. Many want to understand, many want to help. But we do not want any help, no charity event. We want solidarity! We want everyone to have the same rights. We stand for the right to stay. We do not want anyone to be humiliated by the likes of Job Center or the police. That money is there for the needs of all and not for their weapons and profits.
That is why we come together. That is why we show ourselves. Show our will and our ideas for a completely different living together!
Local group