Lass dies der Kampf seines Lebens sein...
Maria Zantioti ein Jahr nach dem Tod ihres
Bruders Georgios im Polizeigewahrsam Wuppertal
Ξεκινώντας θα ήθελα να εκφράσω το πώς νιώθω ένα χρόνο μετά και συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ με λόγια να σας δώσω να καταλάβετε ούτε πώς νιώθω αλλά ούτε και πόσο μας άλλαξε τη ζωή μας. Κυρίως το πένθος και η λύπη που δεν έχει μαλακώσει ούτε μία μέρα ένα χρόνο μετά και ούτε πρόκειται να φύγει μέχρι το δικό μας τέλος.
Ο Γιώργος ήταν η χαρά της ζωής μας, ήταν η δική μας ζωή και το σπίτι μας από τότε που μας τον πήραν είναι άδειο. Μόνο ο Γιώργος έφερνε χαρά με τη ζωντάνια του, την προσωπικότητα του, με το γέλιο του και τα αστεία του, τις πλάκες του που μας έκανε, ακόμα και στα δύσκολα που περνάγαμε τις ανησυχίες που είχε σαν νέος ήμασταν μία δύναμη όλοι μαζί στηριζόμασταν ο ένας στον άλλον και τώρα αυτό το στήριγμα κατέρρευσε στην οικογένειά μας.